Jaren geleden las ik iets over een fietstocht op klassieke fietsen over de Strade Bianche in Gaiole in Chianti (Toscane). De regels hierbij waren dat de fiets niet jonger mocht zijn dan 1987, stalen frame, remkabels over het stuur, shifters op de schuine buis en toeclips op de pedalen. De kleding ook zoveel mogelijk in klassieke stijl. Dus een wollen outfit. Alleen een moderne helm is toegestaan. Ik was daarvan erg onder de indruk en dacht toen die tocht wil ik ook wel eens rijden.
Dit jaar was het dan eindelijk zover. Ik kon kiezen uit verschillende afstanden 46 km (700 hm), 81 km (1621 hm), 106 km ( 1793 hm), 132 km (2235 hm) en 207 km (3032 hm). Alle routes zijn uitgepijld en navigatie is uit den boze. Ik koos voor de 106 km en heb dus mijn Koga Miyata Gents Racer uit 1984 uit de garage gehaald. Opgepoetst, voorzien van nieuwe remblokken, ketting etc. en de originele 22 mm banden vervangen door 25 mm exemplaren.
Een probleem was nog de cassette met als grootste kransje 23. Met een kleinste voorblad van 42 tanden zou het me echt niet lukken om de steile hellingen op te komen. Het viel niet mee om een groter tandwiel te vinden, maar via Ebay is het me toch gelukt om er een met 28 tanden in Engeland te vinden. Besteld en na ontvangst op de fiets gemonteerd. Kleding erbij gezocht en ik was klaar voor de L’Eroica. Dus op weg naar een Airb&b in de buurt van Siena.
Op donderdag aangekomen en meteen de volgende dag naar Gaiole gereden om het startbewijs op te halen. Onderweg zag ik al veel fietsers op vintage fietsen rijden, herkenbaar aan de draden over het stuur. In Gaiole was het een drukte van belang, mede door de vele marktkramen met oude fietsonderdelen, oude fietsen, lokale producten etc.
Het hele stadje was een en al fietssfeer. Met zelfs een barbier op straat. Het hele evenement duurt dan ook vijf dagen. Het startbewijs en de bijbehorende doos gevuld met wijn, pasta, pet, bidon etc opgehaald en daarna nog wat rondgekeken op de markt en door de stad gewandeld.
Het fietsfestival heeft ook verschillende activiteiten. José en ik maakten op zaterdag een wandeltocht door wijngaarden en bossen naar een kasteel, waar je wijn kon proeven met bijbehorende streekproducten. Door het supermooie warme weer een erg leuke wandeltocht. Bij terugkomst in Gaiole zagen we de fietsers van de twee langere afstanden binnen zien komen. De langere afstanden werden op zaterdag gereden. Alles werd opgeluisterd door een ouderwets militair fietsorkest.
Zondag was het dan zover, vroeg in de ochtend in de auto op weg naar Gaiole om op tijd te kunnen starten. De start was om 7.00 uur. We waren door een kleine file en verre parkeerplaats toch wat te laat en zagen de eerste fietsers voorafgegaan door een antieke koerswagen met veel herrie al voorbij komen. Vlug naar de fietscontrole (vintage check), een startstempel gehaald en op het zadel gesprongen.
Het was met 13°C nog fris in de ochtend. Velen hadden dan ook nog armstukken of jasjes aan. Maar na de prachtige zonsopkomst werd het al snel veel warmer. Het eerste stuk, het stadje uit, gaat over asfalt en gaat bij de steile beklimming naar een kasteel over in gravel. Hier zag ik al de eerste lekke banden en ook al lopende fietsers.
Aangekomen bij kasteel Brolio stopte bijna iedereen om te genieten van het uitzicht over de wijngaarden en het dal. En natuurlijk werden er ook veel foto’s gemaakt.
Daarna verder over de Strade Bianche met steile afdalingen en hellingen naar Siena. Ook hier onderweg weer gebroken kettingen, afgebroken derailleurs en lekke banden. In Siena was een verzorgingspost ingericht op het beroemde Piazza del Campo, één van de mooiste pleinen in Europa. Deze verzorgingspost was al top en een voorbode voor al de andere posten. Alles bestaat uit lokale producten, zoals worst, druiven, koekjes, panforte, taartjes etc. Zelfs een glas wijn is al mogelijk. Gelletjes en sportrepen vind je er niet. Het was een prachtig beeld al die fietsers in de vroege ochtend op dat plein.
Nadat ik voldoende had gegeten en gedronken en een stempel had gehaald, ging ik weer op weg over het glooiende terrein met fantastische vergezichten. Het mooie weer hielp daarbij zeker mee. Afwisselend fietsend over stukken gravel en dan weer asfalt. Het was in totaal 60 km gravel. Dus nog meer lekke banden, waardoor de servicewagens, die veel stof deden opwaaien het druk hadden. Als je achter zo’n wagen kwam te fietsen, was het niet echt prettig; stof happen dus.
In Monteroni D’Arbia na 20 km was de volgende pauzepost en ook hier weer voldoende te eten, zelfs een bord pasta was aanwezig. Koffie en wijn om eventueel je bidon mee te vullen, waren ook beschikbaar. Ik trof daar José en we hebben gezellig samen op een terras een kop koffie gedronken.
Na deze stop weer verder door het Toscaanse landschap met z’n hellingen en prachtige vergezichten. Ik herkende ook nog gravelstukken uit de Strade Bianche Cyclo vanuit Siena, die ik in 2017 heb gereden. Op zo’n helling werd ik ingehaald door een man op een fiets met maar twee versnellingen. Hij kon zijn achterwiel omdraaien. Een echte bikkel op zo’n superoude fiets. Het was inmiddels ook warm geworden en de vermoeidheid begon toe te slaan. Dit was vooral te merken bij de bars in de diverse dorpen waar ik doorheen kwam. Overal zaten en lagen fietsers op straat uit te rusten. Ook hier zat een stuk van 15 km gravel in. Na weer 40 km kwam ik aan in Castelnuovo Berardenga waar de volgende pauzepost was. Hier kon je zelfs broodjes met verse ham en een gebakken ei krijgen. Hier ook weer een stempel gehaald en toen moest ik nog 13 km tot de finish rijden. Grotendeels over asfalt.
Bij de finish aangekomen, kreeg ik een medaille en het eindstempel. Nu eerst al het stof van mijzelf afkloppen. De fiets en ik zagen er compleet grijs uit. Hierna kon iedereen zich tegoed doen bij de pastaparty en de vele bierkramen in Gaiole. Er was muziek, er werd op straat gedanst, terrassen zaten vol en overal fietsen. Echt erg gezellig.
Waarschijnlijk doe ik in 2024 weer aan deze tocht mee. Ik heb er echt van genoten. Er wordt erg relaxed gefietst, het is op geen enkele manier een wedstrijd, maar best wel pittig door de hoogtemeters en het gravel. De vele internationale deelnemers zijn aardig en vriendelijk tegen elkaar. De organisatie is fantastisch, er is overal aan gedacht. Dus voor herhaling vatbaar. Deze ludieke tocht is een aanrader voor iedereen.
L’Eroica is inmiddels uitgebreid naar vele andere landen tot in Valkenburg, USA en ook Japan aan toe. Hierbij wordt overal hetzelfde concept gehanteerd. Enige commercie is dus wel aanwezig. Ik wilde hem graag in Gaiole rijden omdat hier de eerste tocht 26 jaar geleden is gestart.
Adrie Nillesen
Website: https://eroica.cc/en/gaiole
Strava: https://www.strava.com/activities/9960060873