Fietsen van Italië terug naar Nederland met wat omwegen, dat is wat ‘the Ride’ eigenlijk is. Een
geheel verzorgde fietsvakantie waarbij de campings, je tent, eten, drinken en bagagevervoer allemaal zijn geregeld (in verschillende gradaties). Je hoeft alleen maar zo’n 1.300 kilometer te fietsen en zo’n 17.000 hoogtemeters te overwinnen. Ik heb deze uitdaging dit jaar (juni 2023) samen met mijn vriend Jim aangepakt.
Na een busreis van één dag kwamen we ’s avonds in Italië aan en hadden we de volgende dag vrijaf om te rusten en ons voor te bereiden op het fietsgedeelte van de reis. Het ritme tijdens the Ride is vervolgens simpel. Je kunt ’s ochtends vanaf 6.30 uur ontbijten, je levert je bagage in voor transport en vanaf 8.00 uur kun je de dagetappe starten in groepjes van 10. Je fietst, komt in de middag aan op de volgende camping, haalt je bagage op, gaat eten (gevarieerd en goed), gaat slapen en….. begint aan een nieuwe dag.
Het vertrek vanuit Italië was meteen magnifiek met de beklimming van de Stelvio (Stilfser Joch in Oostenrijk) vanuit Prato. De eerste kilometers gaan licht glooiend, maar als de laatste (45!) haarspeldbochten beginnen, is het klimmen geblazen. Een goede oefening voor wat je de komende week te wachten staat.
De eerste dag eindigt na een rit van 135 kilometer (met 2.545 hoogtemeters) verkleumd in Oostenrijk. Op de top van de Stelvio was het 2 graden en het regende. De afdaling via de Umbrailpas (met spiksplinternieuw asfalt) was nat en erg koud. Voor fietsers die wat later de top van de Stelvio bereikten, werd de afdaling verboden omdat het te gevaarlijk werd. Wij moesten ons door de meereizende medische hulptroepen in een ‘goud/zilverpapiertje’ laten wikkelen om verder te kunnen.
De dagen daarna werd het weer gelukkig steeds beter. Dag 2 nog wel regen en kou (inmiddels voorbereid ;-)) en daarna steeds warmer. Dag 2 zou de Koninginnerit zijn qua zwaarte en afstand. Door wegwerkzaamheden en wegafsluitingen werd daar een stokje voor gestoken. Ongeveer halverwege werden we allemaal op een parkeerplaats verzameld (waar de lokale Oostenrijkse Konditorei vervolgens de hoogste omzet van het jaar behaalde). Het slechte nieuws was dat fietsers door het extreem drukke vrachtverkeer een deel van de route niet mochten fietsen. Na het organiseren van transport (taxi’s, bezemwagen, catering etc.) werden we 7 kilometer verder gedropt om onze route te vervolgen.
Goed weer helpt enorm qua motivatie en sfeer op de campings waar telkens 300 fietsers en zo’n 100 vrijwilligers (voor 1 dag) verblijven. Dat zorgt soms voor chaotische taferelen en rijen voor het toilet, het eten, etc., maar is wel sfeervol en gezellig. En… de Kwaremontbar helpt!
De route voerde ons vervolgens door Oostenrijk, Zwitserland, Frankrijk, Duitsland, Luxemburg en België terug naar Nederland met een finishevenement in Valkenburg. Ik kan een heel lang verhaal gaan schrijven over iedere dag, maar ‘the Ride’ heeft een hoop promotie op allerlei sociale media. Iedere dag is anders, met zijn eigen uitdagingen en eigenaardigheden. Een optimistische instelling helpt sowieso.
Vanuit ons perspectief: alle routes zijn erg mooi en voeren over het algemeen over rustige wegen. De routes zijn wel redelijk uitdagend qua lengte en hoogtemeters. Tijdens alle routes zijn er twee verzorgingsposten met voldoende eten en drinken. Kortom alles is prima verzorgd. De beklimmingen worden hoe noordelijker je komt wel steeds korter, maar niet altijd minder heftig. Het mooiste is misschien wel dat je het landschap en de streken waar je doorheen fietst geleidelijk ziet veranderen. Je ziet zoveel en maakt zoveel mee onderweg, het is lastig om je alles te herinneren. Voordeel daarvan is dat je het lijden tijdens sommige beklimmingen ook weer snel bent vergeten.
Mijn conclusie is dat het een aanrader is om te plannen. Alles is goed verzorgd, je beleeft van alles en concentreert je op het fietsen. Je moet uiteraard wel terdege voorbereid en getraind zijn, doe dit niet als je af en toe een stukje fietst.
Als je samen fietst, of in een groepje, is dat wel leuker. In de praktijk vind je van het peloton van 300 fietsers overal ‘plukjes’ terug door snelheids- en conditieverschillen. Het is dus onderweg geen massaal evenement.
De foto’s en de route geven je misschien inspiratie (of de kriebels).
