Superweekend!
Vrijdag rond het middaguur druppelt iedereen binnen. Koffie met vlaai, omkleden en op de fiets voor een verkenningsrit van 68 of 78 km. Twijfel: beenstukken, armstukken, overschoenen, neusjes, windvanger. Het windje was nog dun, maar de zon al sterk. Geen windvanger, beenstukken en mouwstukken gingen onderweg uit en die overschoenen, tja er moet er één eigenwijs zijn …
Na een mooi ritje in het Limburgse met natuurlijk een paar vrolijke kiekjes onderweg, was het na afloop heerlijk uitzakken met een koud biertje met of zonder alcohol op het terras van de Brakke Berg. Ondertussen arriveerden ook de laatste deelnemers, werden de kamers verdeeld, fristen de fietsers zich op en deden er al wat sterke verhalen de ronde. Daarna was het tijd om lopend aan de klim naar het diner te beginnen.
Bovenaan de Brakkeberg een paar keer naar links en rechts en toen waren we eindelijk op de plek van bestemming: Brasserie Van Alles Get. David ging vanavond niet voor een PR, na drie ladingen spareribs gaf hij het op.
Omdat Hans helaas eerder weg moest, deed hij het slotwoord op de eerste avond. Martijn hoorde de complimenten voor de nu al legendarische eerste Martinus Blond Race verlegen aan. Vooraf uitstekend gecommuniceerd, perfect georganiseerd, prima locatie, goede weersvooruitzichten en een paar prachtige routes in het vooruitzicht. Hanneke mee als extra service, wat door iedereen ontzettend werd gewaardeerd. Bovenop een berg bevoorrading, een groepsfoto en een afgiftestation voor overbodige kledingstukken. Met een applaus sloot iedereen zich bij de woorden van Hans aan. Voor al zijn werk ontving Martijn een cadeaubon, in te wisselen voor het nieuwste boek over Eddy Merckx en een boek over de Nederlandse cols.
Terug naar ons kampement, naar LouLou of naar een logeerbed bij een oom ergens vlakbij. Op tijd naar bed want morgen moeten we fris zijn.
Gelukkig was het zaterdagochtend niet zo fris als vrijdagochtend.
Het 85 km peloton
Verslag van Ria
De familie Bosma (Tjebbe, Ria, Sjoerd en Femke) besloten om de afstand van 85 km te rijden. Femke en Sjoerd hadden een jaar niet op de fiets gezeten. Hun laatste prestatie was de Wispe Blond Race van 2024. Ria was op de e-bike. Helaas schakelt zo’n e-bike de trapondersteuning uit bij 25/26 km. Daardoor konden Tjebbe en Ria de groep van vrijdagmiddag niet bijhouden op de vlakke stukken. Bovendien gingen de meeste fietsers voor de 125 of 150 km afstand. Dat vonden we sowieso te ver. Lex en Frits sloten zich bij ons aan. Zij wilden ook wel iets rustiger rijden, met name de bergen (heuvels) op. Die waren voor Ria geen probleem, want als het te zwaar werd, kon ze de turbostand inschakelen en dan ga je als een speer.
Onze wegkapitein (Tjebbe) had aangegeven dat de eerste beklimming na acht km zou zijn. Helaas kwam de eerste klim al na 600 m, achter LouLou langs de Geulhemerweg op. Daar werd meteen het verschil gemaakt.
We zagen om tien over elf dat we de ravitailleringspost van Hanneke niet zouden halen. Het was ook wel erg optimistisch: 45 km in twee uur. We besloten daarom om in de app te delen dat we niet op tijd bij Hanneke konden zijn en dat ze niet op ons hoefde te wachten. Uiteindelijk kwamen wij als tweede groep langs Hanneke.
Het werd dus koffiedrinken met de heerlijkste Limburgse vlaai in Mheer. Bij Hanneke nog even een fotomomentje bij het monument van Jean Nelissen en door voor de volgende 40 km. De beklimmingen gingen wel steeds wat moeizamer.
In Mechelen een lichte lunch: soep of tosti. Helaas ging de lunch wel in de benen zitten en moesten we de laatste 25 km nog best afzien. Behalve voor Ria met haar fiets met motor, alhoewel zij er ook wel een beetje klaar mee was. Voor het eerst 85 km op een nieuw zadel zitten, valt ook niet mee. Frits wilde er nog een lusje over de Sibbe aan toevoegen, maar dat lieten Lex, Tjebbe, Sjoerd, Femke en Ria aan zich voorbij gaan. Om kwart over vier terug bij de Brakke Berg voor een heerlijke koude Kwaremont of cola. Een prachtige dag. Iedereen tevreden en blij.
Het 125 km peloton
Verslag van Renée
Zonder beenstukken, met mouwstukken en een windvanger gingen we op weg. Onderweg werd al snel van alles uitgetrokken en bij Hanneke gingen zelfs de neusjes van de schoenen …
Bij het vertrek bestond het peloton uit zes mannen en twee vrouwen. Acht enthousiastelingen in totaal. Dat bleef niet de hele tocht zo, wel het enthousiasme, niet het aantal. Het ging voorspoedig, we klommen gestaag omhoog, boven even wachten tot iedereen er was en verder en route.
Onderweg aangemoedigd door het 85 km peloton dat al heerlijk aan de koffie zat. Omdat wij wat meer kilometers moesten, hadden wij de pauze verderop gepland. En daar ging het fout …
Na Mheer nam ik een bocht te snel, kon niet meer corrigeren en zeker niet meer op tijd de afslag nemen. Dus naar beneden in de wetenschap dat ik ook weer terug omhoog moest. Daaraan begonnen, ging de telefoon op tilt. Had bedacht dat mijn fietsmaatjes ook wel begrepen dat ik weer terug kwam. Maar nee, ik had een beller, en nog een en nog een. Toch maar opnemen. Volgens Co moest ik weer naar beneden en dan twee keer links … Gedaan, maar blijkbaar niet goed. Weer bellen, locatie gedeeld en er werd besloten dat Jan C. mij kwam halen. Ik was toch wel een beetje ver afgedwaald. Besloten dat Jan en ik naar Slenaken zouden fietsen om daar weer bij de groep te komen. Meteen een achterstand, zeven km afgesneden, oh oh oh.
Maar met zijn allen aan de koffie op een werkelijk idyllische binnenplaats in Slenaken.
Waar zit Hanneke? Even laten weten hoe laat wij daar ongeveer zijn. Oeps, daar zijn we al dichtbij. Dat wordt dan een snelle pitstop. Toch niet, de tijd genomen voor een mooi kiekje en even van het mooie uitzicht genoten.
Eerder op de route had Meinte met een niet zo’n hele slimme actie wat malheur aan zijn ros opgelopen waardoor hij niet lekker meer schakelde. Bij Hanneke besloten hij en Co dat er eerst een fietsendokter moest worden bezocht. Zij belandden midden in een feest met bbq, muziek en een en al gezelligheid, maar kregen de eigenaar toch zover dat de fiets meteen werd gefikst. Binnen een kwartier waren zij weer onderweg. Zij hebben ons nooit verteld wat ze daarvoor moesten doen …
Zij reden dus met een kwartier vertraging achter het peloton aan dat nu uit zes bestond.
Op de Vaalserberg ging het weer mis. De wachttijd liep behoorlijk op toen wij erachter kwamen dat wij waarschijnlijk op tien meter van elkaar op elkaar stonden te wachten (de ene toren is de andere niet ;-)). Afijn, toen kon ik mooi een fotoshoot voor een andere vereniging doen en onszelf ook nog even op de kiek zetten.
De groep weer met zes en verder.
In de afdaling van het drielandenpunt nam Caroline een verkeerde afslag en belandde een beetje verkrampt in Gemmenich. Tijdens het delen van de locatiegegevens, sloten Meinte en Co weer bij ons aan. Bijna weer compleet dus. Caroline was te ver weg om terug te halen of op haar te blijven wachten dus werd besloten haar bij Mechelen weer te ontmoeten.
En dat gebeurde. Weer met acht. Het was inmiddels laat in de middag en er werden er een paar onrustig (R, R & R). Een deel van de groep wilde wat drinken en/of eten, drie van de acht wilden liever door naar de Brakke Berg om daar een pintje te pakken.
Afgesproken dat de drie eRRen doorgingen en de andere vijf een kleine pauze namen.
Koud afscheid van elkaar genomen en daar zagen we de 150 km-rijders. Er volgde een heuvelachtig stukje en een mooie afdaling. Op het heuvelachtige ingehaald door de 150 km-mannen en in het wiel met hen naar beneden. Tot de volgende klim. Daar gingen we weer met zijn drieën verder. Na afloop op het terras wilden R&R graag melden wie van ons in the lead was en wie er bij wie in het wiel hing, uit de wind profiteerde of gewoon de sterkste was en vriendelijk vroeg of ZIJ erlangs mocht.
In Valkenburg besloten mijn (inmiddels nog maar twee) teamgenoten om de laatste klim te laten voor wat het was en probeerde ik nog wel het begin van de klim te vinden. De navigatie was het duidelijk zat en dus ook maar omgekeerd en naar de finish, waar mijn twee pupillen al heerlijk op het terras zaten te bieren.
De rest van het originele peloton heeft na de pauze de tocht keurig volbracht en kwam met het juiste aantal hoogte- en kilometers aan de finish.
Prachtige tocht, zomerse omstandigheden en genoten van alle humor onderweg en na afloop.
Het 150 km peloton
Verslag van Robert
Met z’n zessen stonden we zaterdagmorgen aan de start. Dat wil zeggen: iedereen was klaar behalve ondergetekende want hij was nog in de vakantiestemming, moest nodig toiletteren en kon zijn bidons nergens vinden! Het beloofde een mooie dag te worden. De voorspellingen waren geweldig, maar bij de start zag ik bij menigeen nog het kippenvel op de armen. Al gauw konden we echter de windvangers en mouwstukken wegsteken en genieten van zon, glooiende wegen en een paar lekkere heuvels ter opwarming van de 17 klimmetjes, die we die dag (aldus Martinus) moesten verorberen; of waren het er 21?
Na een kilometer of 70 konden we boven op de Gulpenerberg genieten van de versnaperingen die Hanneke voor ons had meegebracht; genieten van een uitstekende service op een prachtige plek met schitterend uitzicht. Tevens het eindpunt voor Pjanter, die toch teveel last had van zijn knie (en nog wat tijd nodig had om de antwoorden van de avondquiz in zijn hoofd te stampen!!).
Met z’n vijven gingen we dapper verder (er kon eindelijk worden doorgefietst) met kort daarna alweer de volgende stop: Paulusvlaai bij de Smidse, wie kan daar nee tegen zeggen …
Met onze magen goed gevuld mochten we eindelijk aan het hoofdgerecht beginnen. Camerig en het Drielandenpunt vlogen wij naar boven, totdat Paul net voor de afdaling lek reed. Dat was ook meteen het moment dat we een nieuw ‘parcoursrecord’ op onze buik konden schrijven. Tjonge jonge jonge wat hebben we hier staan pongelen (Limburgs voor klooien). Hans, waar ben je als we je nodig hebben?!? Met z’n drieën hebben we staan trekken aan Paul zijn velg/wiel/band, maar zonder resultaat. Uiteindelijk, gelukkig dankzij Johans wijze raad (de band liefdevol naar het midden van het wiel masseren; dankjewel Jelle), kregen we de buitenband erop en mochten we verder.
Inmiddels was het al half vier, hopeloos achter op schema en ook nog niet geluncht. We besloten het parcours derhalve een stukje in te korten en aan de voet van de Kruisberg nog snel een hapje te eten. Onze charmante en vriendelijke serveerster (een soort Tineke Schouten in een goeie bui) voorzag ons van pinda’s en patat, tosti’s en salades en cola.
Met volle bidons, een dikke buik en helaas weer een leegloper bij Paul begonnen we aan het slotakkoord van de dag: Kruisberg, Eyserbosweg, Fromberg, Keutenberg en Cauberg. Maar eerst moesten we nog in de achtervolging want net toen we wilden vertrekken, vlogen Renée, Roland en Roald (ook in die volgorde Roland ) ons voorbij. De benen begonnen pijn te doen en de lengte van de tocht en de vele beklimmingen begonnen hun tol te eisen. Echter, de stemming, het weer en onze mindset waren buitengewoon goed. Op karakter (hoe vaak heb jij die band nou opgepompt, Paul?) en als team, volbrachten wij uiteindelijk onze tocht. Het was een geweldige tocht en een prachtige dag; de afstand was dan iets korter, maar het biertje smaakte er na afloop niet minder om.
De quiz
Na alle hoogte- en kilometers vertrokken we voor het diner naar Herberg De Geulhemermolen om al het verbrande weer aan te vullen. Ria nam de honneurs van Hans waar en bedankte Hanneke voor haar peptalk, fotoshoots en bevoorrading onderweg met een doos Weesper Moppen.
Daarna weer terug voor een wetenschappelijk onderzoek … de Slimste Mens Quiz. Vier teams streden tegen elkaar tot er twee overbleven voor de finale. Team Rood en team Oranje. Team Oranje met Pjanter als captain. In de wetenschap dat hij de hele middag in zijn eentje in de Brakke Berg naar de antwoorden had gezocht, wist team Rood het verlies nog redelijk te beperken. De winst ging naar Oranje en Rood was tevreden met de tweede plaats. Tijdens de finale sloot Paul weer aan. Ze hadden de arme ziel de hele avond in de garage opgesloten en hij mocht er pas uit als zijn band niet meer leegliep.
Nog één afzakkertje en we zouden ons mandje opzoeken. Toen bleek om 00.00 uur dat de organisator van deze trip 50 was geworden. Nou oké dan, daar moet op gedronken worden. Hij wilde er eigenlijk niets aan doen en dus had Hanneke een zak ballonnen meegenomen zodat wij er wat aan konden doen.
Plassen stampen op zondag
Verslag van Robert
Stonden we zaterdag met z’n zessen aan de start, vandaag waren we slechts met z’n vieren! Er werden wat spetters voorspeld, maar het zou vooral heel glad en gevaarlijk kunnen worden omdat ons land al zolang geen regen meer had gezien, aldus de rest … Maar, waarom al naar huis als je eindelijk kunt genieten van de eerste druppels die de droge aarde raken en een goddelijke lentegeur verspreiden; er is al zoveel pessimisme. Verwen jezelf en haal buiten een positief gemoed (aldus boswachter Jaap Kloosterhuis).
Enfin, we waren nog niet aan onze eerste klim begonnen of het begon al te spetteren. Boven gekomen toch maar een regenjasje aangetrokken en samen vol genot de eerste afdaling ingedoken. Niet lang daarna sopten we in onze schoenen en kon ik het niet nalaten toch even aan onze vrienden te denken, die veilig en droog in de auto op weg naar huis waren. Helemaal toen we in België aanbelandden (het was inmiddels weer droog) en de weg verslechterde! Een stukje grindweg, zand en daarna weer puin of was het gravel en een ‘prachtig’ klinkerpad met de nodige boomwortels? Windje tegen en ingeklemd tussen de Maas en de ‘Route du Soleil’, zoals Peter Jan het zo mooi wist te verwoorden. Gelukkig had Paul hier ook nog een ‘leegloper’ en konden we extra lang van deze memorabele plek en het schitterende uitzicht genieten …
We lieten de Maas achter ons en begonnen aan de terugweg. Een heerlijk klimmetje om weer op te warmen nadat we toch enigszins verkleumd waren geraakt van Paul zijn bandenwissel.
Gijs (van Handmade) zei het al tijdens de ‘knutselavond’: “tubeless is de toekomst!”
Gelukkig stopten we bij een overheerlijke boulangerie, Equilibrium genaamd, waar de vriendelijke eigenaresse ons met paaslekkernijen wist te verleiden. Hier konden we even opwarmen en reflecteren: hoogte- en dieptepunten liggen niet ver van elkaar verwijderd vandaag.
Eenmaal weer in Nederland trok de lucht weer dicht en gingen de hemelsluizen nogmaals open; de goden waren ons gunstig gezind. Eerst de afdaling in, waar je bijna geen hand voor ogen meer kon zien en vervolgens een venijnig steil klimmetje naar Cadier en Keer, waar het water ons als een soort waterval tegemoet stroomde. Bedoelen ze dit met: tot je strot in het genot!?!
Met veel plezier trapten we de resterende kilometers weg, eindigend met de afdaling van de kletsnatte Brakkeberg, een welverdiende beloning. Dat gold ook voor de heerlijk warme douche daarna in ons pension en het plezier om weer droge kleren aan te kunnen trekken. Tevens het einde van een voortreffelijk en uitstekend verzorgd en georganiseerd weekend door onze jarige Job.
P.S. van de goddelijke lentegeur hebben we nooit meer iets vernomen
